Son zamanlarda gördüğüm birçok pazarlama iletişimi çalışması gözüme etkisiz, bazen de şuursuz görünüyor. Böyle bir dönemde, pazarlama iletişimi dünyasında yaptığımız işlere anlam katmak nasıl mümkün? Mümkün mü?

Yaratıcı işe verilen geribildirimde en sık duyduğumuz ya da kullandığımız laflardan biri içgörü. Şunu rahatlıkla söyleyebilirim: herkes bu lafı kullanırken başka başka şeyler kastediyor. Buna mukabil, herkes içgörünün öneminde mutabık.

Onlar çocuklar, istedikleri gibi olurlar.” Çocuklara görünüm dışında, tarz dışında, kısacası kendilerinin merkezde olduğu bir yaşam dışında bir şeyler öneren markalar da görmek istiyoruz. Çünkü hayatta her şey zaten istediğimiz gibi olmuyor; bazen de hakikaten olmamalı.

Sunum, ortamı anlatanlar ve dinleyenler olarak ikiye bölen, konuşmanın iki insan arasında doğal bir sohbet gibi akmasına mani olan bir format. Sunumlu toplantılarda insanlar, daha çok tahtaya kalkmış öğrenciyle öğretmen, iş görüşmesinde kendini beğendirmeye çalışan kişiyle patron arasındaki dinamiklere benzer bir hava içine giriyor. Birileri birilerine bir sunum yaptıklarında, sanki üzerlerine düşen vazife bitmiş gibi, bayrak yarışında baton ilgili ekibe devredilmiş gibi davranabiliyorlar.

Birçok sektörün ölüm kalım savaşı verdiği günümüzde, iletişim sektörü neden işlere geniş ölçekte değer katabilen çözümler yerine, örneğin, NFC’li güneş bileziği gibi çok az insana erişen çözümlere kafa yoruyor?

Günümüzde, yirmi yıl öncesine göre çok farklı çalışma biçimleri ve işbirliği modelleri var. İnsanlar, kurumlar değil projeler etrafında kenetlenir oldu.